Suus en Roos op safari

15 april 2018 - Durban, Zuid-Afrika

Na twee dagen relaxen in de AirBnB die ik geboekt had om even wat tijd en ruimte voor mezelf te creëren na mijn vrijwilligerswerk, was het woensdag tijd om Kaapstad te verruilen voor Johannesburg, waar ik donderdag Suus ging ophalen van het vliegveld. Mijn eerste indruk was dat dit niet zo mijn stad is. Ik voelde me er een stuk onveiliger en gewoon niet zo op mijn gemak als in Kaapstad. Ik was er dus niet rouwig om dat we, na een bezoekje aan het Apartheid Museum op donderdag, vrijdag weer met de trein verder gingen naar Pretoria. Wat wel jammer was, was dat we afscheid moesten nemen van onze discodouche in ons hotel in Johannesburg (ja echt, we hadden een discolamp in de douche). Ik ben er vrij zeker van dat het hotel minstens één van zijn vier sterren hier aan te danken heeft. Maar goed, Pretoria dus. In tegenstelling tot Johannesburg, is dit gelukkig wel weer een stad waar ik me op mijn gemak voel. Bij aankomst in het hostel kregen we meteen wat tips hoe we onze beperkte tijd hier het beste konden besteden. Voordat we op pad konden, moesten we nog even wachten tot onze kamer klaar was. En omdat we ook die tijd goed wilden besteden, besloten we dat dit een mooi moment was om de boerenkaas aan te breken, die mama als onderdeel van een overlevingspakket voor mij aan Suus had meegegeven. Toevallig bleek de man van een van de medewerkers ook uit Nederland te komen, dus deze mevrouw had wel kaas gegeten van welke kaas lekker is (sorry, Suus is nu hier dus de frequentie woordgrappen gaat misschien een beetje omhoog). Met het stukje kaas wat we haar aanboden, hadden we haar hele dag goed gemaakt. Want het was toch fantastisch dat ze straks naar huis kon gaan en tegen haar man kon zeggen dat ze boerenkaas uit Nederland had gegeten. Toen onze kamer klaar was, gingen we na het droppen van onze spullen even op de koffie bij Nelson Mandela. Maar niet voordat we wat energie op hadden gedaan tijdens onze picknick in het park. We kwamen tijdens onze wandeltocht uit bij prachtige gebouwen en uiteindelijk een enorm park waar het standbeeld van Mandela stond. Na even wat rondgedwaald te hebben, gingen we nadat we een hapje gegeten hadden, op tijd naar bed.
Zaterdag ging de wekker al op een tijdstip waarop we op een gemiddelde vrijdagavond nog bij de Gruyter vertoeven, want het was tijd om op safari te gaan! Nadat we dit afgelopen zomer al eens geoefend hadden in de Beekse Bergen, waren we nu klaar voor het echte werk. De 6 uur durende rit van Pretoria naar het Krugerpark was al een avontuur op zich. Het grootste deel hiervan was in the middle of nowhere, met om de paar kilometer af en toe een eenzaam huisje. Wij trokken hieruit de conclusie dat je wel echt een hekel moest hebben aan mensen als je besloot om precies hier een huis te bouwen. En ook dat ik hier nooit zou kunnen wonen, want de dichtstbijzijnde supermarkt is veel te ver rijden als ik weer een van mijn chocoladecravings zou hebben. Ongeveer dagelijks dus. Tijdens deze rit hebben we ook nog eens onze vocabulaire uitgebreid. Langs de weg stonden namelijk bordjes die waarschuwden voor "potholes", waarvan wij geen idee hadden wat het waren. Tot de chauffeur een paar seconden later begon te zigzaggen om de enorme gaten in de weg te ontwijken. Dat lukte niet altijd, dus soms leek het meer alsof we op een skippybal zaten in plaats van in een bus. Weer wat geleerd dus! Na een lange autorit, die door de mooie uitzichten een stuk minder lang leek, kwamen we aan bij het Moholoholo rehabilitation centre. Hier worden dieren opgevangen die ziek of verzwakt zijn, vaak door toedoen van stropers. We kregen een rondleiding waarbij we verschillende dieren bezochten die niet meer in het wild uitgezet kunnen worden, waaronder een cheetah die we om de beurt mochten aaien. Dus dat deden wij ook maar even, onder lichte groepsdruk en het motto "doe niet pussy als je tijger bent". 's Avonds hadden we een traditionele braai, met als toetje marshmallows bij het kampvuur. We verbleven in een gloednieuw kamp van nog geen maand oud. Dat betekent dat ze nog bezig zijn met de puntjes op de i zetten. Dus om een uur of half 9 ging de stroom uit, waardoor het hele kamp op het kampvuur na in duisternis gehuld was. Dit gaf ons fantastisch zicht op de heldere sterrenhemel. Het gebrul van leeuwen op de achtergrond maakte dit voor mij een magisch moment. Niet veel later gingen we slapen, want om 4.15 uur moesten we alweer opstaan om nog voor zonsopkomst te vertrekken richting het Krugerpark. Dit leverde onderweg mooie plaatjes op, dus de dag begon al goed. Gezien het hele feit dat Suus nu hier is het resultaat is van de avond dat ik voor de grap op onze bucketlist had geschreven "Suus mee naar Zuid-Afrika", is het denk ik wel duidelijk hoe serieus wij onze bucketlist nemen. Hoe belachelijk de inhoud daarvan ook is, als iets eenmaal op de bucketlist staat moet het gebeuren. En goed. Zo was een van de items "In een giraffen onesie op de foto met een giraffe in Zuid-Afrika". Dus onze onesies gingen in een vacuümzak mee in onze backpacks, misschien dat ik daardoor 3 dagen voor vertrek de backpack die ik gekocht had nog heb moeten omruilen voor een maatje groter, maar dat had ik er graag voor over. Nadat onze medereizigers en gids ingelicht waren over onze plannen (heel misschien hebben we ze wijsgemaakt dat we dit moesten doen om een weddenschap te winnen, met als prijs een weekendje safari in de Beekse Bergen. Want we moesten nog 2 dagen met deze mensen op pad), was het wachten tot we giraffen tegen kwamen. Met een temperatuur van 33 graden was het perfect weer om een onesie te dragen, dus stelden we dit even uit tot het moment supreme. We mochten niet zomaar de jeep uit, dus het was een behoorlijke uitdaging om onzelf en een giraffe enigszins zichtbaar op de foto te krijgen. Maar een van onze behulpzame reisgenootjes gunde ons dat weekendje Beekse Bergen zo hard, dat ze zich in allerlei bochten heeft gewrongen om dit voor elkaar te krijgen. Het is misschien even zoeken naar de echte giraffen op de foto, maar het is gelukt! Naast giraffen zijn we nog een hoop andere dieren tegen gekomen, waaronder veel olifanten, impala's, kudu's, wildebeesten, zebra's, bavianen, verschillende soorten vogels, een krokodil, een nijlpaard en een schildpad.
De tweede dag van onze safari draaide om "expect the unexpected". Wat een geluk hadden we de hele dag! Toen we nog geen 5 minuten aan het rijden waren, zagen we een leeuw. Na nadere inspectie was onze gids ervan overtuigd dat er ook een leeuwin in het gras lag. Dat bleek het geval te zijn, en wij hadden het geluk om getuige te zijn van hun paringsritueel. Later op de dag werd mij duidelijk wat Toto bedoelt met "I bless the rains down in Africa". Een stevige regenbui maakte de giraffen, waterbokken en vele andere dieren zo blij dat ze er spontaan van begonnen te rennen en springen. Wat een prachtig gezicht! Toen we verder reden, kwamen we wilde honden tegen, het meest bedreigde roofdier in het Krugerpark. In de buurt zaten ook een aantal gieren, wat volgens onze gids bijna wel moest betekenen dat de wilde honden een dier gedood hadden. Even later bleek dit een impala te zijn, waarvan alleen wat botten, de hoorns en wat huid nog over waren. Na een tijdje toegekeken te hebben hoe de gieren de laatste restjes van de impala wegwerkten, reden we weer verder, om uiteindelijk uit te komen op een brug met een prachtig uitzicht over een rivier waarin zich onder andere nijlpaarden en krokodillen bevonden. Om 6 uur sluit het park, dus rond een uur of 4 begonnen we aan onze anderhalf uur durende rit richting de uitgang. De snelheid waarmee de wind in mijn gezicht kwam tijdens deze rit in onze open jeep deed me even denken dat ik weer uit een vliegtuig was gesprongen. Onderweg kwamen we weer van alles tegen: olifanten, zebra's en bavianen die een comedyshow leken op te voeren voor onze auto. Helaas hadden we op beide dagen geen luipaard kunnen spotten. Tot we bijna bij de uitgang waren, waar er net een in de struiken verdween. Die konden we dus op het laatste nippertje toch nog afstrepen, lucky us! Alsof we vandaag nog niet genoeg geluk hadden gehad, zat het leeuwenpaar dat we 's ochtends hadden gezien ineens naast ons op de weg. Met een prachtige zonsondergang op de achtergrond zorgde dit voor een fantastisch plaatje. Wauw!
Dinsdag konden we uitslapen tot 5.30 uur, en een uurtje later begonnen we aan de lange terugtocht naar Johannesburg via de Blyde River Canyon. Deze canyon is de derde grootste van de wereld. Het wordt een beetje eentonig om alweer te zeggen dat het daar prachtig is, maar ik kan het niet anders omschrijven. Wat heeft Zuid-Afrika een veelzijdige natuur, allemaal op een andere manier indrukwekkend. Tijdens onze lunchstop hadden we het geluk om de twee leden van de Big Five te spotten die we in het Krugerpark gemist hadden: de buffel en de neushoorn. Dus nu kunnen we zeggen dat we de Big Five hebben gezien!
We bleven een nacht in Johannesburg om even bij te komen van ons safari avontuur, om woensdag weer verder te trekken naar Drakensbergen. In de buurt van ons hostel in Johannesburg bevond zich een winkelcentrum, waar we even naartoe gingen om "iets kleins" te eten voordat het tijd was voor het avondeten. Dit is vanzelfsprekend weer uit de klauwen gelopen, dus een veel te grote ijskoffie met veel te veel slagroom en een enorm stuk brownie met nog meer ijs later rolden we de roltrap op om uit te komen bij een entertainment centre voor kinderen. Om ons schuldgevoel enigszins weg te werken, besloten we wat calorieën te verbranden met discobowlen. Aangezien ook dit gemaakt was voor kinderen, was alles een maatje kleiner. Maar de discolampen maakten veel goed. Johannesburg heeft echt iets met disco geloof ik, maar daar hoor je mij verder niet over klagen. Daarna hadden we wel weer een beloning verdiend, uiteraard in de vorm van eten. Ons diner bestond uit frietjes en kipnuggets van de Mc Donalds, want meer ging er echt niet meer in. Nadat we ons wederom misselijk hadden gegeten, keerden we terug naar het hostel.
De volgende ochtend vertrokken we naar Drakensbergen, waar we rond de middag aan kwamen. Ik denk dat er rondom ons hostel daar in een straal van minstens een paar honderd meter geen ander gebouw ligt, dus de omgeving was erg rustig. Donderdag gingen we een hiking tour doen naar de Tugela Falls, de op een na hoogste waterval van de wereld, waarbij het water bijna een kilometer naar beneden valt! De weg er naartoe verliep letterlijk met horten en stoten, want door een protest op de enige normale weg die ons naar de berg die we gingen beklimmen zou leiden, was die afgezet. Gelukkig wist een andere gestrande reiziger nog wel een andere weg. Zijn definitie van "weg" week nogal af van die van ons, en het woord "potholes" kreeg een hele nieuwe dimensie. Na een klein uur door iets wat een mix was tussen een grasveld, een modderpoel en een koeien oversteekplaats gehobbeld te hebben, kwam het asfalt weer in zicht en kon onze maag zich weer even herstellen. De klim naar de top duurde ongeveer 2 uur en was vrij heftig. Ik weet zeker dat het uitzicht daar prachtig is, maar door de mist hebben wij daar helaas erg weinig van gezien. Verder dan de oorsprong van de waterval kwamen we niet. Dus hebben we ter plekke maar even plaatjes van deze plek gegoogled, zodat we toch nog een beetje wisten waar we het in eerste instantie voor deden. Schijnt erg mooi te zijn daar. Onze weg naar beneden verliep voor een deel via touwladders. De mist hielp ook hier weer niet echt mee, want op het moment dat ik op de eerste ladder klom en naar beneden keek, zag ik niet eens de grond die zich 15 meter lager zou moeten bevinden. De tweede ladder leidde ons 20 meter omlaag, en omdat deze nog een stuk steiler liep dan de eerste moet ik toegeven dat de paniek wel even lichtelijk toesloeg toen ik ongeveer halverwege was. Ik was dan ook erg opgelucht toen ik niet veel later weer heelhuids met beide benen op de grond stond. Hoe lager we kwamen, hoe meer de mist optrok en hoe meer we dus een uitzicht kregen, eindelijk! Het was niet veel, maar wat we zagen was toch wel de moeite waard.
Vrijdag reden we met de bus verder naar Durban, waar we zaterdag uShaka Marine World hebben bezocht. Kort gezegd is dit een winkelcentrum, strand, seaworld en waterpark in één. Toen we daar aankwamen, waren we veel te blij voor twee 21-jarigen. Het muziekje gaf ons het gevoel dat we in de Efteling waren, maar dan met de zee op de achtergrond en waterglijbanen in plaats van achtbanen. We besloten eerst naar het waterpark te gaan, waar de hoogste waterglijbaan van Afrika staat. Om ons daar mentaal op voor te bereiden, leek het ons een goed idee om eerst van een iets lagere te gaan die ernaast stond. Dat was dus geen goed idee. Suus kon vanaf beneden de paniek op mijn gezicht zien, die volgens haar vergelijkbaar was met het moment dat ik een enorme kever zag in onze kamer een paar dagen geleden. Nadat ik was bekomen van de paniek en mijn lenzen weer enigszins op hun plek zaten, besloot ik dat de hoogste waterglijbaan van Afrika misschien niet voor mij weggelegd was. Gelukkig waren er nog genoeg andere opties, dus we hebben ons prima vermaakt. Na een tijdje te hebben rondgedobberd op een rivier die door het hele park ging, waar we ondertussen een toeristenattractie vormden voor de bezoekers van seaworld, en een bezoekje aan de zogenaamde Adult Pool waar we gezien onze blijheid misschien niet helemaal thuis hoorden, was het tijd voor een bezoekje aan het enorme aquarium en de zeeleeuwen- en dolfijnenshows in Seaworld. Deze dag was eigenlijk al meer dan geslaagd, maar om er nog een schepje bovenop te doen gingen we 's avonds lekker uiteten en het nachtleven hier verkennen. Met als resultaat dat we zondagochtend tijdens ons ritje in de sightseeing bus toch wel wat moeite hadden om onze ogen open te houden. Wat me tijdens deze busrit opviel, is dat Durban een stad is van grote contrasten. Je kan hier door een villawijk rijden, en 100 meter na een enorm en prachtig huis op straat tussen wat krakkemikkige gebouwtjes bedelaars tegenkomen van wie de ribben te tellen zijn. Ik denk dat ik zulke grote verschillen zo vlak naast elkaar nog niet eerder heb gezien. Dit maakte dus wel indruk op mij, en ik ben blij dat we wat meer van de stad hebben gezien in plaats van alleen de toeristenattracties.
Morgen wordt een lange dag in de bus, want we gaan in één keer van Durban naar Port Elizabeth, wat zo'n 15 uur rijden is. Een goed moment om even wat slaap in te halen, en af en toe natuurlijk ook te genieten van de uitzichten, die erg mooi schijnen te zijn. This has gotta be the good life!

Foto’s

1 Reactie

  1. Eugene:
    16 april 2018
    Super leuke blog. Je schrijft erg mooi en neemt me iedere keer mee naar die mooie plekken.