Suus en Roos op safari - Part 2

Dinsdagavond kwamen we na een busrit van 15 uur 's avonds laat aan in Port Elizabeth. We hadden van tevoren hoop dat de aangekondigde 15 uur toch net iets korter zouden uitvallen onder het motto Africa Time, maar dat bleek helaas alleen van toepassing te zijn als het in je nadeel werkt. Maar het was een goede troost dat we bijna winst gemaakt hadden op ons avondeten, omdat de kassamedewerkster blijkbaar ook een lange dag achter de rug had. Wat voor het restaurant dus niet bepaald voordelige gevolgen had. Woensdag besloten we ons te wagen aan een ritje op de segway, dat we zonder blauwe plekken op te lopen hebben doorstaan. Daarna deden we een Township tour, die erg indrukwekkend was. Er is veel armoede in dit soort wijken, maar er zijn ook zeker kansen voor de bewoners, dus er is in ieder geval uitzicht op een betere situatie! Wat ook hier weer opvallend was, waren de grote contrasten. Waar we bij aankomst door een stuk van de wijk reden waar de mensen wonen in iets wat bestaat uit niet meer dan golfplaten en wat planken en de stroom op een gevaarlijke manier illegaal aftappen van de elektriciteitsleidingen, kwamen we later bij een deel wat meer op een villawijk leek en waar de huizen groter waren dan een gemiddeld vrijstaand huis in Nederland. Er woonde hier zelfs een man die de lotto had gewonnen, uiteraard ook in een prachtig huis. Je vraagt je misschien net zoals wij af waarom hij niet verhuisd is uit deze Township. Het antwoord daarop is dat een Township echt een aparte gemeenschap is, een soort dorp in de grote stad. Iedereen kent elkaar en lijkt goed met elkaar overweg te kunnen, en mensen die hier zijn opgegroeid willen deze sfeer voor geen goud inwisselen voor een huis in de stad. Toch wel erg bijzonder dat er, ondanks alle armoede en ellende die hier wel degelijk bestaat, zo'n gemoedelijke sfeer hangt. Om de tour in stijl af te sluiten, brachten we een bezoekje aan een straat waar Afrikaanse lekkernijen bereid werden: smileys. Dat komt goed uit, dacht ik met een rommelende maag. Maar mijn honger was als sneeuw voor de zon verdwenen toen bleek dat dit schapenkoppen zijn. Maar echt gewoon een heel schapenhoofd dat ze op een vuurtje leggen en verkopen nadat ze de verschroeide vacht eraf hebben geschraapt. Onderweg terug deed ik mijn best om mezelf ervan te overtuigen dat de geur in de bus afkomstig was van een vers gegrild kippetje van grillhuis Buys in plaats van de schapenkop die onze gids had gekocht. We hadden het erover dat de tour wel echt in Afrikaanse stijl afgesloten zou worden als we naast de snelweg gedropt zouden worden om over te stappen op de volgende taxi die ons naar het hostel zou brengen, want het schijnt hier normaal te zijn om gewoon relaxed een wandelingetje te maken terwijl de auto's met zo'n 120 kilometer per uur op een metertje afstand langs je heen razen. Want dat zouden ze natuurlijk nooit doen met ons. Een paar minuten later stonden we dus langs de snelweg te kijken. Hebben we dat ook weer eens meegemaakt.
Woensdag gingen we verder naar Knysna, waar we 's middags de Knysna Heads gingen bekijken. Na een goede wandeltocht van ongeveer anderhalf uur bereikten we het uitzichtpunt, en dit was de klim meer dan waard! Tijdens onze wandeling hadden we het erover dat het toch wel jammer was dat we onze bikini niet hadden meegenomen, want het was wel lekker geweest om even wat verkoeling te zoeken in het water. Maar bij nader inzien bleek dit toch niet zo erg, want het was nou ook weer niet echt de bedoeling dat we door de sterke stroming te pletter zouden worden geslagen tegen de rotsen, wat waarschijnlijk wel gebeurd zou zijn. Het enige voordeel wat eraan gezeten zou hebben om het wel te doen, was dat Suus dan even zou hebben kunnen socializen met haar soortgenoten: de kreeft. Zonnebrand werkt blijkbaar alleen als je het ook daadwerkelijk op je gezicht smeert, en niet als het gewoon in je rugzak zit. Weer wat geleerd. Boven op het uitzichtpunt hebben we een paar potentiële vakantiehuisjes gespot. Mocht iemand interesse hebben om deze mooie plek met eigen ogen te bewonderen, dan moet je even geduld hebben tot we een keer of 3 de jackpot hebben gewonnen in de staatsloterij, maar als het zo ver is zijn we zeker bereid om af en toe slaapfeestjes te geven in onze infinity pool met uitzicht op de Indische Oceaan. Na de in totaal 4,5 uur durende wandeltocht was het tijd om alle calorieën die we verbrand hadden weer minstens dubbel aan te vullen in de vorm van pasta en cheesecake, aka roomsaus met spaghetti en een pakje boter met een kaassmaakje. En het feit dat we nu rollend naar huis konden, spaarde onze benen die al hard genoeg gewerkt hadden vandaag. Win win dus!
Donderdag kwamen we laat in de middag aan in ons hostel in Oudtshoorn. De weg hier naartoe was, zoals alle busritjes die we hier maken, weer erg mooi. Op sommige plekken was het land aan de ene kant van de weg prachtig groen, terwijl aan de andere kant van de weg slechts twee boompjes stonden midden in een grote zandvlakte. Wederom veel contrasten dus! Verder hebben we ook wilde struisvogels gezien. Ik weet niet zeker of er op die plek nog steeds even veel rondlopen, want 's avonds stond er struisvogel op het menu. Lijkt eigenlijk best veel op biefstuk, dus het smaakte erg goed!
Vrijdag gingen we eens testen wat voor effect de maximaal 2 spinninglessen die we het afgelopen jaar in de sportschool hebben gevolgd op onze conditie hebben gehad. Conclusie: geen effect. Dat bewijst maar weer dat de hekel die ik hieraan heb gegrond is. Anyway, we gingen even 54 kilometer fietsen in de bergen. Dat we met de auto op de top van de berg zijn afgezet, kwam ons gezien onze fysieke toestand dus behoorlijk goed uit. De omgeving was gelukkig net wat spectaculairder dan de route van Stramproy naar Weert, al hadden we af en toe het idee dat die gefotoshopt was omdat het soms zo surrealistisch was. Onderweg hebben we verschillende stops gemaakt, waarvan de eerste de Cango Caves waren. Zo bizar om te zien wat voor fantastische kunstwerken er op de wereld bestaan zonder invloed van de mens. Na een rondleiding van een uur gingen we op onze fietsjes weer verder. Volgens de kaart die we hadden gekregen was de Tea Garden, waar we konden lunchen, niet ver weg: gewoon rechtdoor en de tweede weg naar rechts. Beetje jammer dat die kaart niet op schaal was, en we dus nog een dik anderhalf uur door moesten trappen voordat we eindelijk de tweede weg naar rechts bereikten. Maar de mooie uitzichten en het zonnetje onderweg maakten veel goed, dus we hadden niks te klagen. Na de lunchstop gingen we naar een struisvogelboerderij, waar we een welverdiende nekmassage kregen van een stuk of 7 struisvogels tegelijk die het gemunt hadden op de emmer met voer die we om de beurt vast hadden. Ik moet zeggen dat ik wel eens betere massages heb gehad, maar het was een leuke ervaring. Daarna konden we even checken of ons gewicht nog onder de 160 kilo zat, want dat is het gewicht wat een struisvogel ei kan dragen. Gelukkig hebben we deze test doorstaan, dus de cheesecake hoeven we voorlopig nog niet te laten staan.
Zaterdag gingen we verder naar Mossel Bay,  waar we een hotel hadden dat iets spectaculairder was dan het gemiddelde hostel waar we in geslapen hebben (afgezien van die met de discodouche uiteraard): een stilstaande, omgebouwde trein op het strand. Het zand dat we na ons bezoekje aan het strand mee hadden genomen naar onze kamer maakte de beleving compleet, want doordat het vloeroppervlak net groot genoeg was om onze tassen neer te zetten, was er voor het zand alleen maar plek in ons bed. Waardoor het de volgende morgen dus leek alsof we op het strand wakker werden in plaats van in een hotelbed. Helemaal leuk.
Hoewel het overgrote deel van de plaatsen die we tijdens deze rondreis bezocht hebben fantastisch was, voelde het toch wel een beetje alsof ik thuiskwam toen we zondagavond "The Mother City" voor het eerst konden zien liggen vanuit de bus. De hele stad was prachtig verlicht onder een kleurrijke zonsondergang. Ik denk dat Kaapstad toch wel een van mijn favoriete steden is, in ieder geval tot nu toe. Helaas was er op maandag weinig van de stad te zien door de mist. Dus na een aantal rondjes in de sightseeing bussen en een  lunchstop bij de foodmarket in V&A Waterfront zijn we gestrand op Long Street, de bekendste uitgaansstraat in Kaapstad. Aangezien het weer nogal Nederlands was die dag, besloten we die beleving dan ook maar helemaal compleet te maken met bier en bitterballen. Op de een of andere manier krijgen wij als we met zijn tweeën bitterballen bestellen altijd een oneven aantal. Maar gelukkig hebben we daar een goede oplossing voor gevonden: steen papier schaar. Wie wint, krijgt de laatste bitterbal. Helaas voor mij wint Suus altijd. Zelfs op het Afrikaanse continent is nu gebleken, dus ik denk dat ik vanaf nu mijn lot maar gewoon accepteer en niet eens meer ga hopen dat ik er een keer met de winst vandoor ga. Dinsdag deden we met een gids en een aantal andere mensen (4 Nederlanders en 1 Duitser) de Cape Peninsula tour. Die had ik tijdens mijn vrijwilligerswerk al een keer gedaan, maar ik denk dat dit zo'n plek is waar je altijd weer iets nieuws ziet en nooit genoeg van krijgt. Vanaf Hout Bay reden we over de prachtige Chapman's Peak Drive naar Cape Point Nature Reserve. Daar gingen wij als Nederlanders wel eens even laten zien hoe goed wij kunnen fietsen. En ik denk dat we een onvergetelijke indruk hebben achtergelaten op onze enige buitenlandse metgezel, want in de eerste 100 meter heb ik het voor elkaar gekregen om een van de trappers te verliezen. Gewoon echt de hele trapper. Iedereen die mijn studentenfiets in Maastricht heeft meegemaakt, weet dat ik er best goed in ben om gewoon door te fietsen op een fiets die echt ieder moment uit elkaar kan vallen. Maar dit was zelfs voor mij te hoog gegrepen. Niet lang daarna stond een van de anderen hetzelfde lot te wachten, en zo ging het nog wel even door (wel alleen bij de Nederlanders uiteraard, want die staan erom bekend dat ze goed met fietsen kunnen omgaan). De gids had gelukkig wat reservefietsen meegenomen, ik denk een stuk of 8, waar er na een klein half uurtje nog welgeteld 2 van over waren. Gelukkig verliep de tweede helft van onze fietstocht wat soepeler. Na een goed uur trappen was het tijd voor de lunch, waar we ondertussen wel aan toe waren. Blijkbaar vonden de bavianen dat zij die harder verdiend hadden dan wij, dus die waren er met ons brood en fruit vandoor gegaan. Nice. En alsof we het geluk nog niet genoeg aan onze zijde hadden vandaag, hebben de bavianen ook nog de tas van een medereiziger gejat. Deze keer was de Duitser de pineut, dus hij kijkt nu al uit naar zijn volgende fietstocht met Nederlanders. De rangers hebben alle bosjes afgezocht naar de zwarte rugzak, die helaas nergens meer te vinden was. Maar stiekem was dit toch ook wel heel grappig, dat was hij gelukkig met ons eens. Hopelijk weten bavianen niet hoe ze een creditcard moeten gebruiken, dan zal de schade wel meevallen.
Toen we uiteindelijk Cape Point bereikt hadden, zijn we langs de kust over de rotsen naar Cape of Good Hope gewandeld, met onderweg prachtige uitzichten. Waar we iets te lang van genoten hebben, want toen we weer beneden waren moest onze gids even met plankgas naar Boulders Beach rijden om nog voor sluitingstijd daar aan te komen. Gelukkig waren we ruim op tijd, maar liefst 4 minuten voordat ze niemand meer naar binnen lieten. Waardoor de meeste mensen al weg waren en wij alle tijd en ruimte hadden om de pinguins te bewonderen. Perfecte timing dus als je het mij vraagt.
Woensdag was onze laatste dag samen, en dat moest er natuurlijk eentje worden om niet te vergeten. Misschien was het met die intentie niet helemaal slim om een wijntour te doen, maar wel leuk. Dus om kwart voor 9 's morgens reden we met een groep naar Stellenbosch, om voor 10 uur al aan ons eerste glas wijn te zitten. De groep was erg gezellig en de sfeer zat er goed in. Om ons enigszins te helpen met het herinneren van onze laatste dag, werd de groep in tweeën gedeeld voor een quiz met vragen over de informatie die de gids ons had gegeven. Waar ik op de middelbare school regelmatig met moeite maximaal een 5 scoorde voor geschiedenis, ging het onthouden van de wijngeschiedenis van Stellenbosch me verrassend makkelijk af. Ligt misschien aan het onderwerp, zou kunnen. Wat dat betreft was ik niet de enige in ons team, en daarmee wonnen we de felbegeerde prijs: een fles wijn. Die we, sportief als we waren, gedeeld hebben met het verliezende team om de terugreis ook nog gezellig te houden.
De volgende dag was het moment van afscheid dan toch echt daar. Suus is nu weer veilig terug in Nederland, en ook mijn aanzienlijk in waarde gestegen giraffen onesie heeft de thuishaven weer bereikt. Voor mij is het nu ook tijd om het hoofdstuk Zuid-Afrika af te sluiten en te beginnen aan een nieuw avontuur: Madagascar!