Madagascar - The Eastcoast

Nadat we de highlands en de westkust van Madagascar bezocht hadden, reisden we verder naar de oostkust. Hier stapten we op de boot, om twee dagen over Canal des Pangalanges te varen. Deze boot was net wat luxer dan de bootjes die ons naar het rif brachten om te snorkelen, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Gelukkig kregen we de tijd goed om met kaarten, lekker eten en uiteraard de nodige flesjes rum, die we gedeeltelijk op het dak van de boot genuttigd hebben. Of dat helemaal veilig was durf ik niet te garanderen, want het was niet meer dan gewoon een dak dat aan beide kanten een beetje schuin afliep. En een kip, die we Roger hebben genoemd. We waren even bang dat Roger de volgende dag op het menu stond als lunch, maar gelukkig liep hij de volgende ochtend nog steeds vrolijk rond op het dak en kregen we geen kip voorgeschoteld. Vanuit het dak konden we behoorlijk veel zien, zoals locals die een bad nemen in de rivier of hun kleren erin wassen. Wederom werd er volop naar ons gezwaaid terwijl wij in het zonnetje aan het genieten waren van onze drankjes, de muziek en de uitzichten. Onderweg bezochten we twee dorpjes, waarvan er één alleen per boot bereikbaar is. Waar de kinderen in de echt toeristische gebieden vragen of je een foto van ze wil maken en daar snoep of geld voor terug verwachten, vonden ze het hier vooral gewoon leuk om op te foto te gaan zonder dat ze daar iets voor terug wilden. Deze dorpjes bestaan uit niet veel meer dan kleine hutjes met een rieten dak tussen de palmbomen. Wat een prachtig gezicht blijven dit soort dingen toch, ook al besef ik me heel goed dat deze mensen het echt niet altijd makkelijk hebben. Rond een uur of 3 kwamen we aan bij het hotel, ook alleen bereikbaar per boot, dat midden in een dorpje ligt. We besloten dus maar even wat rond te lopen, en waren wederom verrast door wat we aantroffen. Een groepje kinderen dat voetbal aan het spelen was met voor de verandering een echte bal (vaak gebruiken ze bijvoorbeeld een oud visnet met een touwtje erom als bal), moest hun spel onderbreken omdat de goal, die uit niet meer dan 3 takken bestond, was ingestort. Aan de snelle reparatie konden we merken dat dit niet de eerste keer was dat dat gebeurde, maar dat drukte de pret zeker niet. Een ander jongetje vermaakte zich met het frame van een fietswiel, waar hij steeds achteraan bleef rennen. Voor een van de hutjes waren een paar vrouwen bingo aan het spelen. Toen we daar even stil bleven staan, zagen we een nestje kittens. Nadat we daar iets te enthousiast mee geknuffeld hadden, vroeg ik in mijn beste Frans hoeveel de katjes kostten. Voor de grap natuurlijk. Dit kwam alleen niet helemaal over, en mijn Frans liet me toch een beetje in de steek toen ik moest uitleggen dat het niet heel praktisch is om een kat mee te nemen in het vliegtuig. Terwijl ze druk met elkaar aan het overleggen waren over de prijs, zijn we dus maar snel en hopelijk onopvallend doorgelopen. De volgende ochtend stapten we wederom vroeg op de boot. Door het landschap had ik een beetje het gevoel dat we door de efteling aan het varen waren, maar ik denk dat je in de gondoletta iets minder kans hebt om vast te komen te zitten omdat het water te ondiep is. Het scheelt dat onze boot maar 50 centimeter onder water zat, dus wij kwamen er iets beter vanaf dan de bemanning van een andere boot, die het water in moest om de boot te duwen. Voor de rest was de tweede dag van de boottocht redelijk vergelijkbaar met de eerste: lekker eten, kaarten, rum cola's op het dak met gezelschap van Roger de reiskip en de eigenaar van de boot die geobsedeerd was door een polaroidcamera, en een stop bij een vanilleplantage. Ik ben er inmiddels wel achter gekomen dat het dak dus toch niet zo veilig is, of in ieder geval niet legaal. Want toen we een politiepost naderden werd ons toch wel vriendelijk verzocht of we even naar beneden wilden komen tot we hier voorbij waren. Laat in de middag kwamen we aan in Mahanoro, van waaruit we de volgende dag verder reden naar Antsirabe. Wederom een lange dag rijden. Je zou misschien denken dat het saai wordt om steeds zo lang onderweg te zijn, maar ik vind het fantastisch. Ik raak niet uitgekeken op alle interessante dingen die ik onderweg zie, bijvoorbeeld provisorische "rotondes" die uit niet meer bestaan dan een autoband die midden op de weg ligt. Waar dan ook echt iedereen netjes omheen rijdt. Of kinderen die de enorme gaten in de weg opvullen met zand in ruil voor snoep. Of mensen die in een soort gammel bolderkarretje tussen de zakken rijst zitten en zo de heuvel afrijden, zonder motor uiteraard, dus bergop kost iets meer moeite. We gingen lunchen bij een malagassisch restaurant, waar je de keuze had uit rijst, rijst of rijst. Daarnaast kon je kiezen of je er kip, varken of zebu bij wilde. Wel grappig dat ik toen ik even naar de wc ging precies kon zien hoeveel mensen kip hadden besteld, want de veren lagen ongeveer naast de wc. Het was dus in ieder geval wel verse kip. Mijn tripje naar de wc werd nog interessanter, want ik liep langs de keuken. Of ja, het schuurtje waar ze een vuurtje hadden gestookt waar wat pannen op stonden. Een keuken zoals wij die kennen zie je hier vrijwel nooit. Laat in de middag kwamen we aan in Andasibe. 'S avonds hadden we een nachtwandeling, om de nacht actieve lemuren te spotten. Veel verder dan de mouse lemur kwamen we niet, maar we hebben ook wat andere dieren gezien, zoals felgekleurde kikkers en enorme sprinkhanen. De wifi hier is nooit echt goed, maar als er meer dan 5 mensen tegelijk gebruik van willen maken kan je het al helemaal schudden. Aangezien het niet echt praktisch is om in een nationaal park te hiken als je op krukken loopt, was ik 's ochtends de enige die de wifi gebruikte, waardoor die goed genoeg was om even te videobellen met papa. Dat ze hier niet gewend zijn aan technologie was me al duidelijk door het feit dat de booteigenaar blijkbaar nog nooit een voor ons toch al vrij ouderwetse polaroidcamera had gezien. Maar de ober in het restaurant waar ik aan het bellen was kwam na een tijdje toch ook maar eens kijken waar ik nu precies tegen aan het praten was. Nadat hij even heel enthousiast gezwaaid had ging hij weer verder met zijn werk, zichtbaar verbaasd door het feit dat dit soort dingen mogelijk zijn. 'S middags gingen we naar lemur island. Lijkt een beetje op de apenheul, want de lemuren komen op je schouders zitten, het liefst als je het niet ziet aankomen zodat je je helemaal kapot schrikt. Hier hebben we de bamboo lemur en de black-and-white ruffed lemur kunnen zien en voelen. Een van de bamboo lemuren deed me een beetje denken aan mijn broertje. Echt zo'n ADHD klier die de anderen constant aan het uitdagen was. Misschien had hij iets te veel suiker binnen gekregen door alle bananen die hem gevoerd waren. Dinsdag reden we naar onze laatste bestemming: Mantasoa. Hier verbleven we 2 dagen in een luxe lodge om uit te rusten van de 3 drukke afgelopen weken. De rum cola's waren inmiddels ingewisseld voor rum diesels, die genuttigd werden bij het verwarmde zwembad. Uiteraard kon een jeu de boule competitie niet uitblijven in het land waar dit de 4e grootste nationale sport is, en mijn teamgenoot en ik werden ook nog eerste. Wel van onderaan, maar dat is een klein en onbelangrijk detail. Na 2 dagen genieten op deze prachtige plek was het helaas alweer tijd om te gaan. Op onze weg naar het vliegveld werden de laatste donaties aan de lokale bevolking gedaan. De potten nutella, slippers, cakes en stokbroden vlogen soms letterlijk uit het raam van de bus. Het gezicht van het kleine meisje dat de pot nutella kreeg vergeet ik nooit meer. De blijdschap was er onmiskenbaar van af te lezen. Wat heeft dit bijzondere land een indruk op mij gemaakt. En wat prijs ik mezelf gelukkig dat ik niet in de armoede hoef te leven waarin sommige mensen hier zitten. Maar toch was het heel mooi en inspirerend om te zien dat de mensen hier zo veel kunnen met zo weinig, en er het beste van proberen te maken. Ondanks het feit dat ik redelijk wat heb moeten missen door mijn ongelukje, heb ik intens genoten van ieder moment tijdens mijn reis door Madagascar. En nu is het tijd voor mijn volgende avontuur: Kenia!