Malawi, Zambia & Zimbabwe

Nadat ons avontuur in Tanzania erop zat, staken we de grens met Malawi over, waar we 's avonds aankwamen op de kampeerplaats. We dronken een biertje in de bar onder het genot van muziek van Rowen Heze en namen even de tijd om de prachtige sterrenhemel te bewonderen voordat we gingen slapen. De volgende dag vertrokken we naar een kampeerplaats in Kande Beach, gelegen aan het gigantische Lake Malawi. We werden gewaarschuwd voor mieren op de plek waar we onze tent neerzetten, maar na een niet al te grondige inspectie besloten we dat het er wel mee door kon. Tot we de volgende ochtend wakker werden met minstens 1000 mieren in onze tent. De volgende keer dus toch maar naar de reisleider luisteren. Alhoewel ik niet zo veel heb met paarden, ging ik toch mee paardrijden door de bossen, dorpjes en op het strand. Ik ben er inmiddels achter gekomen dat paarden ook niet zo veel met mij hebben, want mijn paard deed precies het tegenovergestelde van wat ik wilde. De paniek sloeg behoorlijk toe toen we op een smal bospaadje een kudde koeien tegenkwamen, en onze paarden stuk voor stuk ongeveer op hol sloegen. Zat ik dan, met 0 ervaring en een paard dat voor geen meter luisterde. Gelukkig liep het goed af, en konden we onze tocht vervolgen naar het strand. Eenmaal daar aangekomen, trokken we onze zwemkleren aan en haalden we de zadels van de paarden om te gaan zwemmen. Op dat moment was ik heel blij dat ik geen man ben, want als man zonder zadel op een paard zitten is geen pretje aan hun gezicht te zien. Helaas waren de golven net iets te heftig voor de paarden, waardoor we maar heel even het water in gingen. 'S avonds stond er een hogroast op het menu, en onze chefs waren de hele dag bezig geweest met het varken aan een spit boven een vuurtje te bereiden. We sloten de dag af met een kampvuur op het strand, en vertrokken de volgende ochtend naar de hoofdstad Lilongwe, waar we een nacht verbleven voordat we de grens met Zambia overstaken. Ik blijf het fascinerend vinden hoe verschillend de Afrikaanse landen die ik bezoek zijn, ondanks dat ze zo dicht bij elkaar liggen. Wat me als eerste opviel in Zambia, was de hitte en droogte. Om de paar minuten reden we langs een brand, en de grond was op veel plaatsen zwart van het verbrande gras. Ook de hitte in de truck was niet te harden. Het is dat er al iets anders op het menu stond voor het diner, anders hadden we een alternatieve hogroast kunnen doen met onszelf. We kwamen aan op de kampeerplaats in South Luangwa National Parc, en zetten onze tentjes op met uitzicht op de rivier met nijlpaarden en krokodillen. We werden er al voor gewaarschuwd dat de wilde dieren 's nachts tussen de tenten door kunnen lopen, maar niemand had verwacht om niet veel later oog in oog te staan met een enorme olifant die een casual wandelingetje maakte door het kamp. Wisten we in ieder geval dat we toch wel echt onze zaklamp moesten gebruiken als we 's nachts naar de wc moesten. Die avond deden we een nachtsafari. Ik moet zeggen dat het toch wel heel bijzonder was om daar rond te lopen en popcorn te eten met op de achtergrond het gebrul van de minstens 8 leeuwen die op nog geen 200 meter afstand stonden. De volgende dag vertrokken we alweer vroeg om de dieren te spotten die we de avond ervoor gemist hadden, en wat hadden we weer geluk! We waren getuige van een luipaard die zijn ontbijt ging scoren, en zagen zijn geslaagde jacht op de impala's. Wel een beetje sneu om te zien, maar zo indrukwekkend! Alleen de stem van David Attenborough miste nog, maar je kan niet alles hebben. Na de morning game drive hadden we een paar uurtjes de tijd om te relaxen, en waar kan dat beter dan aan het zwembad met uitzicht op de nijlpaarden en krokodillen in de rivier! Laat in de middag vertrokken we voor onze laatste gamedrive van de reis, die wederom indrukwekkend was. Het went gewoon niet om zo dicht bij de wilde dieren te zijn. Die nacht leek het wel alsof de ark van Noach had aangemeerd bij de kampplaats, en liepen er onder andere olifanten, nijlpaarden, impala's en een luipaard door het kamp. Is weer eens wat anders dan wakker worden door het gekraai van een haan, al moet ik zeggen dat dat toch iets minder angstaanjagend is dan olifanten die naast je tent aan het grazen zijn. De volgende ochtend was het helaas tijd om deze prachtige plek te verlaten, en richting de Zambezi rivier te gaan voor onze tweedaagse kanotocht. We maakten een nachtstop om de lange reis te verdelen over twee dagen, en hadden 's avonds een kampvuur. Het vuur kwam niet echt op gang, maar daar hadden ze hier wel een oplossing voor. Gewoon wat van de dakbedekking eraf trekken en op het vuur gooien en het fikt in no time. This is Africa, ik vind het prachtig. De dag erna begonnen we aan onze kanotocht over de Zambezi. Vanaf het moment dat onze kano het water raakte zaten we al vast tussen de planten, dus dat gaf ons goede hoop voor de rest van de trip. Na 5 minuten waren we door de rest van de groep genomineerd voor slechtste peddelaars. Het scheelt dat we nog maar 2 dagen min 5 minuten peddelen in het vooruitzicht hadden. De paniek sloeg toe toen we recht op de nijlpaarden af dreven en geen idee hadden wat we moesten doen. We bereikten uiteindelijk gelukkig heelhuids de lunchstop, en even voelde ik me een deelnemer aan Expeditie Robinson. Het was namelijk niet meer dan een random eiland met als enige faciliteit een bushtoilet, totaal afgesloten van de buitenwereld. Dat was eigenlijk de hele kanotrip het geval: 2 dagen tussen de wilde dieren zonder stromend water en elektriciteit. Helemaal back to basic. Best grappig om te zien hoe niemand wist wat die met zichzelf aan moest in zo'n situatie. We vermaakten ons met kruisje bolletje in het zand en kampvuurspelletjes rondom een vuur dat gemaakt was met olifantenpoep. Voordat ik aan deze trip begon wist ik niet eens hoe je vuur maakt met hout, maar ik denk dat ik als een echte scout terug kom. Nadat we ons territorium hadden afgebakend in de hoop dat dat de leeuwen die veel te dichtbij klonken weg zou houden van onze tentjes, gingen we om 8 uur naar bed om de volgende ochtend weer verder te kanoën. Ik heb mijn scoutingskills die avond nog wat verder ontwikkeld toen we aardappels moesten schillen zonder schilmesje. Mijn ervaring met kaasschaven hielp me gelukkig een handje, dus een half uur later waren alle aardappels geschild en de kaasschaaf bot. Het Expeditie Robinson gevoel verdween als sneeuw voor de zon toen het diner klaar was. Ik denk namelijk niet dat ze daar ooit fried chicken eten. Na nog een nacht wildkamperen vertrokken we naar de hoofdstad Livingstone, om de volgende dag Zimbabwe in te rijden voor het laatste hoogtepunt van de reis: de Victoria Falls. Vrijdagochtend maakte ik voor het eerst in mijn leven een helikoptervlucht, en ik kan me geen betere plek voorstellen om dat te doen dan hier. Wat hadden we fantastisch uitzicht over de immense watervallen. 'S middags bekeken we deze vanuit een heel ander perspectief tijdens een wandeling. Tijdens mijn lange fietstochten naar de middelbare school heb ik vaak gedacht dat het niet mogelijk was om meer doorweekt te zijn dan ik soms was, maar daar kom ik bij deze op terug. Mijn jas bleek toch niet zo waterdicht als ik dacht, mijn broek was zo nat dat die doorschijnend was en ik had flashbacks naar de dag dat ik opging voor mijn C diploma, met name het onderdeel zwemmen met kleren aan. Maar wat was dit alles het waard om deze fantastische plek te bewonderen. Zaterdag was het moment van afscheid aangebroken, en begon mijn laaange reis naar huis. Zo'n 27 uur nadat ik vertrokken was, landde ik op Nederlandse bodem. Ik werd opgevangen door een welkomstcomité, dat gelukkig bereid was om mijn frikandel speciaal craving die al zo'n 3 maanden duurde in te willigen. En nu we toch bezig waren, kon er net zo goed nog een kroketje bij. Wat was het een fijn gevoel om iedereen weer te kunnen knuffelen en 's avonds lekker in mijn eigen bedje te kruipen. Ik heb de tijd van mijn leven gehad en intens genoten van alles wat ik heb meegemaakt in Afrika, maar ondanks dat ben ik ook heel blij om weer thuis te zijn!