The real Africa experience

Na wederom een lange reis kwam ik vrijdag rond de middag aan in Mombasa. Ik kreeg een warm welkom, van boven de 30 graden. Met een taxi ging ik naar mijn hotel voor 2 nachten, dat net buiten het centrum lag. Ik besloot met een tuktuk naar een winkelcentrum in de buurt te gaan om even wat dingetjes te halen bij de supermarkt. Nu ik toch daar was, kon ik net zo goed ook wat andere winkeltjes bezoeken. Met als resultaat dat ik verzeild was geraakt in een slecht verkooppraatje van een meneer met een kledingwinkeltje. Het heeft me minstens 5 minuten en hetzelfde aantal keer zeggen dat ik echt geen plek meer in mijn koffer heb gekost om me te beseffen dat dit praatje gewoon door zou gaan tot ik me zou omdraaien en weglopen. Niet heel beleefd misschien, maar soms is dat blijkbaar nodig. Ik weet niet of het karma was, maar nog geen minuut later viel de stroom uit en zag ik dus vrijwel niks meer. Liep ik daar in mn eentje, geen idee waar ik naartoe moest. Welcome to Africa!
Zaterdag besloot ik in het hotel te blijven, en de dag door te brengen aan het zwembad met uitzicht op de rivier. Als bonus hoorde ik om de 5 seconden Alahoe Akbar, wat wil je nog meer! Deze 2 dagen waren wel weer even genoeg tijd voor mezelf, en ik was dan ook blij dat ik de volgende dag voor 2 weekjes naar Ann en Daniel zou gaan, de vrouw en zoon van mijn vriend Michel. Na een uur in de taxi kwam ik aan op de afgesproken plek, waar ik Ann ontmoette. Thuis wachtte Daniel op ons, die net zo uitkeek naar mijn komst als ikzelf en me begroette met een hartelijke glimlach en knuffel, ook al herinnerde hij zich mij niet meer van onze enige ontmoeting een jaar of 5 geleden. Die middag zag ik Diani Beach voor het eerst met eigen ogen, en het was nog mooier dan op de foto's die ik al eerder gezien had. De helderblauwe zee en het hagelwitte strand liepen in elkaar over alsof ze één waren, en de palmbomen maakten het plaatje compleet. Om nog niet te spreken over het koude biertje dat we in een strandtent dronken. 'S avonds gingen Ann, een vriendin van haar (ook Ann) en ik (voor de lokale bevolking vaak ook Ann want Rosanne is wel erg ingewikkeld) wat barretjes verkennen. Ann en Ann hadden zichzelf vernoemd tot mijn bodyguards, en namen die taak erg serieus. Waar in Nederland de meeste mensen gaan klagen als de stroom uitvalt in een bar, kan de mensen hier dat weinig schelen. Ze maken gewoon een kampvuur of gebruiken een zaklamp om toch nog iets te kunnen zien en wachten geduldig tot het probleem is opgelost. Daniel moest de volgende dag al om 6 uur op school zijn, wat betekende dat de wekker om 5 uur ging. We gingen dus niet te laat naar huis, en uiteraard helemaal in Afrikaanse stijl: met zijn drieën achterop de motor. Maandag ging ik met Ann mee naar haar winkeltje op het strand. Haar vriendin Ann heeft een soortgelijk winkeltje naast dat van haar, en wilde wel even opletten zodat wij een strandwandeling konden maken. We hadden geen lunch meegenomen, dus het kwam goed uit dat we een meneer met een krat fruit achterop zijn fiets tegenkwamen. Ann koos 2 mango's uit, die vervolgens zorgvuldig door hem gewassen werden met het water uit de fles die hij aan zijn stuur had hangen. Nadat hij ze ook nog geschild had, was onze lunch klaar.
Ook voor het avondeten waren nog geen plannen, want in Afrika leven de mensen in het nu en zijn ze niet zo bezig met later. Normaal ben ik heel erg van het plannen, dus ik verbaas me erover hoe makkelijk ik mee ga in deze mentaliteit en hoe lekker dat eigenlijk is. Toen de vissers terug kwamen van de zee, waren de plannen voor het avondeten snel gemaakt. Ze hadden octopus en inktvis gevangen, dus dat stond op het menu. Deze vissen schijnen nogal taai te zijn, maar gelukkig hebben ze daar een oplossing voor gevonden. Ze werden op het strand gelegd, de ogen en inktzakjes werden eruit gehaald en toen kon de pret beginnen: zo hard mogelijk slaan. Ik keek mijn ogen uit op dit tafereel (in mijn geval gelukkig niet letterlijk), en Ann keek op haar beurt haar ogen uit omdat ik nog nooit een octopus of inktvis in levende lijve had gezien. Nou ja, nu dus eigenlijk nog steeds niet maar je snapt wat ik bedoel. Toen het slaan klaar was, werd ons diner gewassen in de zee en aan het dak van het winkeltje gehangen, zodat we het later mee naar huis konden nemen. Om 5 uur gingen we Daniel ophalen van school. Vol trots kwam hij uit zijn klaslokaaltje naar ons toe gelopen, en hij wilde zijn klasgenootjes maar al te graag laten zien dat deze "mzungu" (blanke) zijn gast was. Dat was voor deze kinderen nogal iets bijzonders, en vanuit ieder klaslokaal werd er naar me gezwaaid en gegiecheld als ik terug zwaaide. Ik heb er bewondering voor dat ze na 11 uur op school nog zo blij kunnen zijn, maar het scheelt dat de meeste kinderen hier wel graag naar school gaan geloof ik. Eenmaal thuis was het tijd om te koken, maar niet voordat ik mocht proberen om de vissen nog wat platter te slaan. Bleek dus dat één van de inktzakjes nog niet eruit gehaald was, waar ik op toepasselijke wijze achter kwam. Gelukkig had ik een witte broek aan dus daar zag je verder niks van. Na een heerlijke maaltijd gingen we nog één drankje doen. Wat dat betreft verschilt Afrika niet van Nederland, want het is nogal stom om te geloven dat dat bij één drankje blijft. Dus om 1 uur stapten we weer met zijn drieën achterop de motor naar huis. Dinsdag ging ik met Ann een dagje naar Mombasa om het oude stadscentrum te bezoeken. Toen ik vanuit mijn hotel in Mombasa naar Ukunda ging, heb ik voor de veiligheid een taxi gepakt. Maar nu gingen we wederom voor de Afrika experience en pakten we de mtatu. In mijn verhaal over Madagascar schreef ik over de overvolle busjes. Daar zat ik nu dus zelf in. Ik denk dat er ongeveer 18 plekken zijn in zo'n busje, die allemaal bezet waren. Maar je kan prima met zijn vijven op drie stoelen zitten, en het is ook in Kenia geen probleem om uit de deuropening te hangen en je vast te houden aan het dak. Na een uur dreef ik ongeveer naar buiten om op de ferry te stappen die ons naar het centrum van Mombasa bracht. Daar maakten we een lange wandeling, waarbij we langs een fort, het oude stadscentrum, een aantal parken en heel wat lokale markten in smalle straatjes kwamen. Natuurlijk had ik dit ook alleen kunnen doen tijdens mijn 2 daagse verblijf in Mombasa, maar dat was net iets te ver buiten mijn comfortzone. Achteraf was ik heel blij dat ik dat niet gedaan heb, want als mzungu ben je toch wel erg interessant voor de lokale bevolking. Het was dus meer dan fijn dat mijn bodyguard naast me liep. We konden weer een mtatu pakken toen we laat in de middag naar huis wilden, maar Ann had nog wel wat connecties. Niet veel later zaten we in een politieauto, die ons bij de ferry afzette nadat we de rij omzeild hadden. Het drankje wat ons werd aangeboden door onze lift konden we natuurlijk niet afslaan, en de 3 volgende drankjes ook niet. Met wederom een gezellige avond als resultaat. De dagen daarna bestonden voornamelijk uit relaxen op het strand en kroegentochten, zodat we zondag in de kerk iets hadden om te biechten. De kerk hier is in geen enkel opzicht te vergelijken met die in Nederland, daar kwam ik al bij binnenkomst achter. In plaats van een organist hebben ze hier een dj die de muziek harder zet dan in de gemiddelde club. Nadat iedereen voor zichzelf gebeden had, kwam de priester het podium op om met iedereen samen te bidden. Lees: de priester schreeuwde in swahili in een microfoon om er zeker van te zijn dat mensen in een straal van minstens een kilometer zijn gebeden hoorde. Daarna kwam er een kerkkoor op het podium, en ook dat ging er nogal anders aan toe dan bij ons. Het is dat de muziek niet van Beppie Kraft was, anders had ik gedacht dat ik carnaval aan het vieren was. Inclusief polonaise. Iedereen zong uit volle borst mee en er werd volop gedanst. De kerk is hier echt een plek om emoties te uiten. Het was dan ook niet zeldzaam dat er iemand in huilen uitbarstte of tussen het bidden door schreeuwde, wat klonk alsof jarenlange frustraties er allemaal tegelijk uit kwamen. Er waren zelfs regelmatig mensen die flauwvielen, waarbij hun hele lichaam schokte alsof ze een epileptische aanval hadden. De eerste keer dat ik dat zag schrok ik daar nogal van, maar nadat een stuk of 3 mensen bij wie dit gebeurde het podium op waren gedragen om even rustig te liggen en bij te komen besefte ik dat dit part of the game was. Maandag kwam Michel aan, en brachten we een paar dagen samen door. Op de weg naar het strand kwamen we altijd langs een resort dat er vanaf de buitenkant nogal luxe uitzag. Maar om daar echt een uitspraak over te kunnen doen, moet je natuurlijk binnen zijn geweest. In het documentje met reistips voor dummies schreef Michel onder andere: "Ben je de armoede even zat? Trek je mooiste kleren aan, stap het duurste hotel binnen en doe alsof je een gast bent". Je raadt dus al wat we gedaan hebben. Wel met een kleine aanpassing, want ik was wel benieuwd hoe de kamers eruit zagen. Dus deden we alsof we een kamer wilden boeken. Terwijl we zaten te wachten tot iemand ons een kamer zou laten zien, kwam de ober ons na een minuut of vijf welkomstdrankjes brengen. Dat zou tijd worden. Nadat we de kamer, het restaurant en het zwembad van minstens 6 verdiepingen gezien hadden, waren we het erover eens dat 400 euro voor een nacht toch net iets boven ons budget was en zijn we er maar weer snel tussenuit geknepen. Vandaag was het tijd om afscheid te nemen en op het vliegtuig naar Nairobi te stappen. Ik voel me een geluksvogel dat ik twee weken het lokale leven heb geleefd in het gezelschap van geweldige mensen, en dat ik dingen heb meegemaakt die je als toerist normaal gesproken niet ziet. Nu is het laatste deel van mijn reis aangebroken: een groepsreis van 4 weken door Tanzania, Zanzibar, Malawi, Zambia en Zimbabwe!