Een goed begin is het halve werk

Als je mij 2 jaar geleden had gevraagd of er een kans bestond dat ik rond deze tijd aan de andere kant van de wereld zou zitten, had ik met een volmondige "nee" geantwoord. Mijn nichtje, die ondertussen de halve wereld al heeft gezien, vertelde mij altijd enorm enthousiast hoe fantastisch het is om te reizen, en dat ik die kans met beide handen aan moest grijpen als die zich ooit voor zou doen. Met een zo echt mogelijk nepglimlachje probeerde ik haar ervan te overtuigen dat ik dezelfde plannen had als zij, maar diep van binnen wist ik dat ik dat toch nooit zou gaan doen (als je dit leest, sorry Desiree, ik was misschien toch niet zo stoer als ik je toen wilde laten geloven). En toch zit ik nu hier, aan de andere kant van de wereld. In een vreemde omgeving, met vreemde mensen en nog veel meer enge dingen. Zo zie je maar weer, het leven kan soms gek lopen.
Maar voor ik vertrok, kon een afscheidsfeestje natuurlijk niet ontbreken. Wat was het fijn om er, vlak voor mijn vertrek, nog even aan herinnerd te worden hoeveel lieve mensen ik om me heen heb. Als ik de andere vrijwilligers hier in het hostel vertel over wat zij allemaal voor me gedaan hebben die avond, krijg ik meestal jaloerse blikken. Dat maakte het afscheid voor mij wel moeilijk, maar ik probeerde mezelf te troosten met de gedachte "how lucky am I to have something that makes saying goodbye so hard".
Donderdag was het dan zo ver. Na de laatste afscheidsknuffels stapte ik het vliegtuig in voor mijn eerste vlucht met als eindbestemming Doha. Toen na een kleine 6 uurtjes werd aangekondigd dat we bijna zouden gaan landen, sloeg bij mij de paniek lichtelijk toe. Als ik uit het raampje keek, zag ik alleen maar water om me heen en het feit dat op dat moment het nummer "if I die young" voorbij kwam in mijn spotify lijst hielp ook niet echt. Later bleek dat het vliegveld van Doha letterlijk aan het water ligt. Paniek voor niks dus. Na een soepele eerste vlucht, kon de tweede eigenlijk alleen maar tegenvallen. Nou, dat was ook zeker het geval. Ik denk dat 10 uur nog nooit zo lang geduurd hebben voor mijn gevoel. Ik was dus erg opgelucht toen we eindelijk aangekomen waren in Kaapstad. Tot ik de rij voor de paspoortcontrole zag. Maar goed, na 10 uur voornamelijk zitten was het niet heel erg om 1,5 uur te staan tot ik aan de beurt was. Ik ging mijn tas halen en op zoek naar iemand met een bordje met mijn naam, die ik gelukkig al snel zag. Met 3 andere meiden gingen we op weg naar het hostel en onderweg vertelde onze chauffeur ons wat over waar we langs kwamen. Het was mij alleen niet helemaal duidelijk welk deel van de berg nu de Tafelberg was, en welk deel Signal Hill. De Tafelberg bleek de platte berg te zijn, dus besloot ik mijn zelfbedachte ezelsbruggetje dat de Tafelberg plat is, net zoals een tafel, te delen met mijn medepassagiers. Ik dacht dat ik net de uitvinding van de eeuw had gedaan, maar toen iedereen begon te lachen drong het pas tot me door dat dat de hele reden is dat die berg zo heet. Ik had mezelf in mijn eerste uur in Kaapstad dus al lekker op de kaart gezet. Na een klein half uurtje rijden kwamen we aan bij het hostel, waar we 's avonds een Zuid-Afrikaanse braai hadden. We besloten dat een braai zonder wijn eigenlijk geen braai was, dus gingen we naar de lokale supermarkt om een pak wijn te kopen (op aanraden van een van de andere nieuwe vrijwilligers). Bij terugkomst in het hostel, wilden ze wat regels met ons doornemen. Regel 1: het is niet toegestaan om je eigen alcoholische drank mee te nemen het terrein op. Nou, dit begon al lekker. Rebels als we waren, gietten we de wijn over in waterflesjes en namen we ze mee naar de braai. Maar het mocht natuurlijk niet opvallen dat er iets anders in onze flesjes zat, dus het tempo zat er goed in. Ik denk dat het overbodig is als ik zeg dat dit dus een gezellige eerste avond werd.
Zaterdag hadden we met alle nieuwe vrijwilligers een introductie in het centrum van Kaapstad. Te voet gingen we verschillende stukken van de stad verkennen, en 's middags besloten we met een groepje naar het aquarium te gaan en wat rond te lopen in V&A Waterfront. Door de luxe winkels in het overdekte winkelcentrum waande ik me weer even in Europa, tot ik van mama een foto doorgestuurd kreeg van de sneeuw in Nederland. 28 graden in maart komt toch echt niet voor in Europa, dus ik stond weer snel met beide benen op de grond. Gelukkig hadden we tijdens de introductie ook geleerd hoe de bussen hier werken, want zondag besloten we de bus te pakken naar de Tafelberg om deze te beklimmen. Maar aangezien ik zelfs in Nederland soms al moeite heb met bussen, bleek niet veel later dat deze uitdaging voor mij misschien toch nog net iets te groot was. Lang verhaal kort: het duurde 2,5 uur voordat we de Tafelberg bereikten, en we hadden geen tijd meer om te voet naar de top te gaan. Eenmaal boven aangekomen met de kabelbaan, hadden we een prachtig en indrukwekkend uitzicht over de stad. Uiteindelijk was deze dag dus toch nog meer dan geslaagd.
Gisteren hadden we 's ochtends een introductie voor het vrijwilligerswerk, waarna we de middag vrij waren. Omdat het te warm was om iets actiefs te doen, haalden we wat speciaalbiertjes die we in de tuin van het hostel opdronken. Later bleek dat dit nogal een aparte verschijning vormde; een van de medewerkers had dit nog nooit gezien in de 6 jaar die hij hier werkte. Ik snap echt niet waarom nooit eerder iemand op dat idee is gekomen. Wij hadden intussen al afgesproken dat dit onze routine zou worden op maandagen. Iemand moet tenslotte vieren dat het maandag is, toch? En daarmee leveren we ook nog eens positieve bijdrage aan de waterproblemen hier, win win!