Time flies when you're having fun

Alweer bijna 2 weken geleden vertrok ik voor mijn grote avontuur naar Kaapstad. Hoewel het aan de ene kant voelt alsof dit al een tijdje mijn leven is nu, lijkt het tegelijkertijd alsof ik nog maar een paar dagen hier ben. Want wat vliegt de tijd hier! Na mijn eerste update is er behoorlijk veel gebeurd. Vorige week dinsdag ben ik begonnen met mijn vrijwilligerswerk. 'S middags heb ik altijd een sportactiviteit met kinderen tussen de 11 en 14. Op dinsdag was dat skateboarden. Het is de bedoeling dat de vrijwilligers de kinderen leren skateboarden, maar het kwam er op neer dat de kinderen Rosanne leerden skateboarden. Wat op zich wel hilarische situaties opleverde, iedereen die weet hoe onhandig ik af en toe ben, kan zich daar waarschijnlijk wel iets bij voorstellen. Nu ik het daar toch over heb, kan ik niet achterwege laten dat ik het voor elkaar heb gekregen om mijn telefoon in de wc te laten vallen. En door de watercrisis mogen we, je raadt het al, niet de wc doorspoelen als dat niet echt nodig is. Met als gevolg dat mijn telefoon een paar seconden dreef in de voormalige lichaamssappen van vele hostelbewoners, tot ik genoeg moed had verzameld om mijn handen hier in te steken en mijn telefoom te redden. Gelukkig bleek mijn telefoon naast water ook bestendig te zijn tegen andere stoffen. Niks aan het handje dus (behalve heel veel viezigheid, lang leve hand sanitizer). Maar ik dwaal af. Woensdagochtend was het tijd voor mijn eerste surfles. Iedereen die zich ooit heeft afgevraagd hoe het voelt om in een wasmachine te zitten, ga surfen. Maar verder is het hartstikke leuk! Gelukkig kreeg ik na een paar rondjes in de wasmachine de smaak te pakken, en tijdens mijn tweede surfles afgelopen zaterdag is het me zelfs gelukt om op te staan! Er zit dus wel vooruitgang in, dus ik geef de hoop nog niet op.
'S morgens kan ik als ik wil mee naar projecten op verschillende scholen. Dus ik besloot om dat maar meteen in mijn eerste week uit te proberen. Op donderdag ging ik mee naar een school die HoneyBees heet. Dat is de meest beruchte school op dit project, wat ik uiteraard niet wist op het moment dat ik me hiervoor inschreef. Maar goed, ik besloot de uitdaging aan te gaan onder het motto van Pippi Langkous: Ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan. De school bevindt zich in een van de Townships (de sloppenwijken in Kaapstad). Het klinkt vast cliché, maar je kan je er echt niks bij voorstellen hoe mensen daar leven als je het niet met eigen ogen hebt gezien. Wat mij opviel, was de vele abortusklinieken die allemaal beweren "safe and pain free" te zijn. Ik ben er natuurlijk niet binnen geweest, maar de vele zwerfhonden en het afval voor de deuren van deze klinieken maken deze uitspraak niet erg overtuigend. Maar als je ziet wat deze mensen hebben (of eigenlijk vooral niet hebben), is het nog wonderbaarlijk dat er überhaupt dit soort faciliteiten zijn. Het zijn eigenlijk echt gewoon kleine dorpjes. Toen we even later uit de bus stapten, werden we meteen door de kinderen toegejuicht. Ze begonnen allemaal te klappen en te zingen, "teacher, teacher, teacher!". Mijn hart smolt meteen, zeker toen ik aan kwam bij mijn klasje van die dag: kinderen van 3 en 4 jaar oud. Er zaten ongeveer 30 kindjes in een klaslokaal van maximaal 20 vierkante meter. Het was goed te merken dat deze kinderen thuis weinig aandacht krijgen, want ze vlogen meteen op me af en wilden me allemaal laten zien hoe goed ze een toren konden bouwen van de 10 blokjes die ze per tafeltje van 6 kinderen kregen om mee te spelen. Verder vonden ze mijn haar erg interessant. Ik denk dat ik na een half uur al minstens 8 vlechtjes had gehad, gemaakt door 8 verschillende kindjes. Toch mooi om te zien dat zij zich nog met zoiets kleins kunnen vermaken, terwijl in onze westerse wereld de smartphones en televisies niet meer weg te denken zijn als speelgoed. Het eerste uur snapte ik niet goed waarom de andere vrijwilligers zo negatief waren over deze school. Maar vrij snel daarna werd dat me duidelijk: te veel kinderen in een te kleine ruimte zorgt ervoor dat ze gaan schreeuwen om zich verstaanbaar te maken, en elkaar gaan klieren en slaan. De lerares had gelukkig een goede methode om ze weer stil te krijgen; gewoon zo hard mogelijk met een houten plank op de tafel slaan tot iedereen ophoudt. Deze methode was effectief voor minstens 30 seconden. Toen ik weer naar huis ging had ik dus behoorlijke hoofdpijn. Toch vond ik dit een erg interessante en leerzame ervaring, want des te meer besef ik me hoe veel geluk ik heb dat ik het vroeger beter had.
Vrijdag werden de projecten afgelast, omdat er rellen waren in de townships. Dat komt hier regelmatig voor, en het is dan te gevaarlijk om met een bus daar te rijden (no worries mama, ze zorgen ervoor dat het altijd veilig is als wij er naartoe gaan). Nadat we de hele dag niet veel gedaan hadden, vonden we het een goed moment om het uitgaansleven hier eens te verkennen. Met een Uber gingen we eerst naar het grootste casino wat ik ooit in mijn leven gezien heb, om vervolgens door te gaan naar Longstreet, de bekendste uitgaansstraat van Kaapstad. Met een gezellige avond als resultaat!
Zaterdag gingen we naar Bo Kaap. Daar was het een gekkenhuis wat toeristen betreft, die allemaal foto's wilden maken terwijl ze voor een van de gekleurde huizen stonden. Ik had een beetje medelijden met de meneer die niet eens even rustig zijn bloemen water kon geven, omdat wij een foto wilden maken voor zijn huis. Maar daar was hij vast aan gewend. Daarna gingen we naar de foodmarket in V&A Waterfront, waar ik tot mijn grote vreugde ontdekte dat ze hier kaaskroketten hebben. Ik heb dus maar meteen alle kaaskroketten van dat kraampje opgekocht, waar ik geen moment spijt van heb gehad. Ik hoef dus voorlopig nog even niet af te kicken van mijn kaasverslaving, thank god. Omdat we zondag een wijntour op de planning hadden staan, zijn we zaterdagavond heel verstandig op tijd naar bed gegaan. De volgende ochtend moesten we vroeg uit de veren, want om 8.30 werden we opgehaald door onze gids Julian. Om dit tripje in stijl te beginnen, kochten we voor vertrek vast een bvo'tje in de bar van het hostel. Ik dacht dat we met carnaval al vroeg aan het bier zaten, maar dit overtrof echt alles. Julian zag de bui al hangen, en wist dus al meteen wat voor dag het zou worden met dit soort mensen. Na een bezoek aan 5 verschillende wine farms, en een stuk of 30 kleine glaasjes wijn verder, gingen we gewapend met de nodige flessen wijn (want dat hadden we nog niet gehad vandaag) terug naar het hostel. Deze dag werd zo memorabel, dat we hebben afgesproken om dit in ons laatste weekend nog maar eens te herhalen. Want de mooie tijd die we hier samen hebben moeten we natuurlijk wel in stijl afsluiten!